تحقیق تعريف و معناي مسئوليت كيفري ( ورد)
دسته بندي :
دانش آموزی و دانشجویی »
دانلود تحقیق
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 13 صفحه
قسمتی از متن word (..doc) :
مقدمه:
از جمله مسائل مشكل و با اهميت حقوق جزا مسئوليت كيفري است، اين مسئله با توجه به اهميتي كه در سيستم قضايي ( زيرا فعلي تا زماني كه شخص از جهت قانوني مسئوليت كيفري نداشته باشد به هيچ وجه نمي توان حتي با وجود عناصر سه گانه و مجازات او را تعقيب نمود) و نقشي كه اين مسئله در تعين مجازات و ساير عكس العمل هاي اجتماعي نسبت به مجرمين دارد دانشمندان علوم كيفري را متوجه نموده كه بايد مسئله مسئوليت كيفري از ديدگاههاي علمي و بر مبناي ساير علوم انساني مورد ارزيابي مجدد قرار گيرد.( قسمت هاي كتاب دوره حقوق جزاي عمومي كيفري، كتابخانة گنج دانش، جلد سوم، صفحة 27 و 28، چاپ اول، دكتر مرتضي محسني مسئوليت طرح مسئله.)
وقتي فردي به ارتكاب فعل يا ترك فعلي مبادرت مي كند، كه طبق قانون جرم شناخته شده است، اين اعمال يا با قصد مجرمانه صورت مي گيرد، و يا نحوه عمل قصد را مشخص مي سازد، يا با خطاي كيفري ممزوج مي گردد، كه در اين مورد قانون بزهكار را از نظر جزايي مسئول مي شناسد و او را مستوجب مجازات يا حسب مورد اقدامات تأميني مي داند اين مسئله ظاهر ساده در عمل با مسائل ديگري پيوند مي خورد كه در ادامه آنها را بررسي مي كنيم ( كتاب
زمينه حقوق جزاي عمومي، دكتر رضا نور بها، كتابخانه گنج و دانش، و نشر داد آفرين چاپ 21، صفحه 187.)
تعريف و معناي مسئوليت كيفري بزهكار:
مسئوليت در لغت به معني مؤلف بودن به انجام دادن امري است و مسئول كسي است كه تعهدي در قبال ديگري به عهده دارد كه اگر از اداي آن سر باز زند، از او بازخواست مي شود.( قسمت هاي كتاب. ح. ج. ع. جلد دوازدهم، دكتر محمد علي اردبيلي، نشر ميزان صفحه 74.)
در يك جمع بندي كلي مي توان مسئوليت كيفري يا جزايي را چنين تعريف كرد:
مسئوليت جزايي عبارت است از انتساب فعل يا ترك فعل مجرمان به شخص يا اشخاصي كه با انجام بزه به قوانين جزايي خواه به عنوان مباشرين و خواه به عنوان شركاء و معاونين به عمد يا خطا تجاوز كرده اند و توان تحمل بار مجازات يا احتمالاً اقدامات تأميني و تربيتي را در قبال فعل يا ترك فعل خود دارند.( كتابخانه گنچ و دانش، نشر داد آفرين، جلد 21،صفحه 187.)
ماهيت واقعي و علمي مسئوليت كيفري:
با پيدايش علوم اجتماعي و انساني تغيرات فراوان ديگري در مفهوم مسئوليت بوجود آمد، دانشمندان علوم كيفري نظريات كاملاً جديدي در مورد مسئوليت ابراز داشتند، از نظر آنان هدف از مسئوليت كيفري فقط تحميل مجازات
به مرتكب نيست، آنان معتقد بودند كه مسئوليت كيفري بايد پايه و اساس اصلاح و باز سازي مجرم براي زندگي آينده باشد.( قسمت هاي كتاب، ح. ج. ع. ، مسئوليت كيفري، جلد دوم، دكتر مرتضي محسني.)
در تكاپو هاي علمي اكثريت قريب به اتفاق روانشناسان و روانكاران و قضات دريافتند كه در ضمير باطن هر شخص حتي آنهايي كه از نظر قوانين كيفري غير مسئولند مقدار زيادي احساس مسئوليت وجود دارد و حتي بطوريكه (ادوار دوگرف) جرم شناس معاصر بلژيكي بيان داشته: اين احساس دروني مسئوليت از نظر شخص مجرم موجب اثبات ( وجود) شخصيت و آزادي او هست (ادوارد دوگرف) اضافه مي نمايد، كه اين احساس مسئوليت در نزد افراد عادي و ناقص العقل و ديوانه نيز به نحوي از انحناء تظاهري مي نمايد( قسمت هايي از صفحه 27 و 28) مسئوليت همواره با التزام همراه است، در قلمرو حقوق كيفري محتواي اين التزام تقبل آثار و عواقب افعال مجرمانه است، يعني تحمال مجازاتي كه سزاي افعال سرزنش آميز بزهكار به شمار مي آيد، ليكن به صرف ارتكاب جرم نمي توان بار مسئوليت را يكباره بر دوش مقصر گذاشت، سپس از او حساب خواست توانايي پذيرفتن بار تقصير را در اصطلاح حقوق دانان قابليت انتساب مي نامند، و آن را به برخورداري فاعل از قدرت ادراك
و اختيار تعريف كرده اند، بنا بر اين اگر مجرم مدرك يا مختار نباشد، مسئول اعمال خود نيست، يعني در مقابل امر و نهي قانون گذار تكليفي ندارد، زيرا خطاب يا امر و نهي قانون گذار متوجه كساني است كه دستورهاي او را مي فهمند و قدرت بر اجابت آن را دارند بدين ترتيب مسئوليت كيفري در نظام كنوني با فرض مختار بودن انسان معني يابد.( ك. ح. ج. ع. جلد 2، دكتر محمد علي اردبيلي نشر ميزان قسمت ها از صفحه 74)
عناصر تشكيل دهنده مسئوليت كيفري:
هر انسان قبل از ارتكاب جرم مقداري تفكر نموده و بخاطر هدف خاصي مرتكب جرم مي گردد، بنا بر اين انگيزه و هدف در تحقيق جرم نقش مؤثري دارد، همين انگيزه است كه موجب پيدايش اراده مجرمانه و با نتيجه ارتكاب عمل مي شود، لذا همانطور كه انگيزه نشان دهنده شخصيت است به همان ترتيب عمل ارتكابي كه در نتيجه اين انگيزه بوجود آمده نيز نشان دهنده شخصيت است، به عبارت ديگر انگيزه و عمل ارتكابي دو پايه هاي تشكيل دهنده شخصيت كيفري مي باشند و با نتيجه جدايي اين دو امر از يكديگر صحيح نبوده و به امور علمي